Питрәч редакциясе ветераны Наҗия Галиева вафат булды

Бу кайгылы хәбәр коллективны тетрәндерде. Район газетасына бөтен гомерен багышлаган кешенең тормышы шулай фаҗигале рәвештә өзелгәненә әле дә ышанып булмый.

Наҗия Галиева 1960 елда Түбән Тагил шәһәрендә туган. Ләкин тиздән аның әти-әнисе Әтнә районына күченеп кайта. Аларның гаиләсендә дүрт бала була, Наҗия иң кечесе. Бәрәскә урта мәктәбен тәмамлаганнан соң ул Казан шәһәрендәге ПУ-10га укырга керә, конфетчы һөнәрен ала. 1981 елда кияүгә чыга, 83 елда гаилә Питрәчкә күченә. 1986 елда ул район газетасы редакциясенә тәрҗемәче булып эшкә килә, 93 нче елда редакторның дубляж буенча урынбасары итеп билгеләнә һәм 2015 елга кадәр бу вазифада эшли.

Наҗия Газим кызы бик актив кеше иде, барлык редакция чараларында актив катнашты, озак вакыт “Җәүһәр” ансамблендә чыгыш ясады, Скандинавия йөреше белән мавыкты, безнең “Төнге чаңгы ярышлары”н бер дә калдырмады. Хәзерге редакция хезмәткәрләренең уңышларына ихлас сөенде, һәрвакыт безнең үтенечләргә җавап бирде. Минемчә, аны белгәннәр барысы да яхшы яктан, изге күңелле, ачык йөзле кеше буларак истә калдырыр.

“ТАТМЕДИА” АҖ филиалы коллективы Наҗия Галиеваның туганнары һәм якыннарының олы кайгысын уртаклаша. Хезмәттәшебез турында якты истәлек күңелләребездә сакланыр, без аны юксыначакбыз.

Фәния Михеева, редакция ветераны

– Күп еллар дәвамында бергә эшләгән һәм якыннан аралашкан хезмәттәшең турында үткән заманда язу бик җиңел түгел икән. Наҗия Галиеваның үлеме турындагы хәбәргә башта ышанмадым.

Бу бик зур кайгы...

Ул ачык йөзле, кирәк чакта кырыс һәм таләпчән, тырыш, эшен җиренә җиткереп башкаручы кеше, үз эшенең чын остасы иде. Без, редакция хезмәткәрләре, һәм районның күпсанлы газета укучылары да, аны шундый итеп белә идек. Ул утыз ел гомерен журналист һөнәренә багышлады, шул елларда бик күп кешеләрнең хөрмәтен һәм ышанычын яулады.

Тормыш шундый кызык, кайчакта кайбер кешеләр белән аралашканда аңа сәлам, хәлләр ничек диюдән узмасаң да, аны йөз ел белгән кебек тоела, әмма бу алай түгел икән шул. Безнең янәшәдәгеләр белән эчкерсез, ачыктан-ачык сөйләшергә, аның борчуларын уртаклашырга вакытыбыз җитми икән. Дөрес, кайберәүләр үз дөньясына чит кешене кертми дә, ачылырга теләми. Һәркемнең моңа үз сәбәпләре дә бардыр.

Ике ел элек, Россия матбугаты көненә материал әзерләгәндә, миңа хезмәттәшем Наҗиянең өендә кунакта булырга туры килде. Дистә еллар эчендә беренче тапкыр, ашыкмыйча редакциядәге эшебез, кызыклы һәм җитди очракларны искә төшереп, тормыш турында сөйләшеп утырдык. Озак еллар бергә эшләп, аның ничек яшәве, бу һөнәргә ничек килүе турында күпме еллар узгач кына ишетергә насыйп булган икән. Аллаһы Тәгалә шулай язган булган, күрәсең. “Бу һөнәргә мине язмыш үзе китерде. Мондый бәхет өчен мин язмышыма рәхмәтлемен”, – дигән иде Наҗия ул чакта.

Мәктәптән соң, күп кенә чыгарылыш укучылары кебек, аның да алдында, кая укырга керергә, кем булырга дигән сорау килеп баса. Кондитерлыкка барырга була ул. Ләкин планлаштырганча гына килеп чыкмый. Тормыш шартлары аркасында балалар бакчасына эшкә урнаша, башта ук бу эшнең үзенеке түгел икәнен аңлый. Бәлки, вакыт узу белән ияләшкән дә булыр иде, ләкин бер очрак аның язмышын хәл итә. Ул дусты белән сөйләшкәндә редакциягә тәрҗемәче кирәклеген белеп ала һәм үзен сынап карарга уйлый. Бу өлкәдә бернинди тәҗрибәсе булмавы да, редакция эшен бөтенләй белмәве дә куркытмый аны. Шушы иҗади эштә эшләргә теләве барлык куркуларын да җиңәргә, алга атларга этәрә. Ул бик теләп бу эшкә керешә һәм утыз ел гомерен редакциягә багышлый.

1986 елның апрелендә аны штатка тәрҗемәче итеп алалар. Соңрак, кирәк булганда, ул башка хезмәткәрләрне алыштыра. Ул тәрҗемәче хезмәтенең үзенең гомерлек эше булуын аңлый. Барысы да ошый аңа монда: эш үзе дә, газета чыгару да, дус-тату коллектив та. Ә 1993 елда аны редакторның дубляж буенча урынбасары итеп билгелиләр. Ул вакытта ул әле утыздан яңа гына узган була. Бу вазифа җиңел түгел, өстәвенә бик җаваплы. Ләкин яшьлек комачауламый, ул моны башкарып чыга. Лаеклы ялга киткәнче бу вазифада хезмәт куя.

Николай Иванович Ушатовны бик җылы хисләр белән искә алды ул, баш мөхәррир аны һәрьяклап хуплый торган була. Өстәвенә, аны тагын бер җитди адымга – университетка журналистика факультетына документлар тапшырырга этәрә. Ул шунда укырга керә, тиздән имтиханнар тапшыра.

– Шулай да ни өчен бу юлны сайладың? – дип сорадым мин ул вакытта. Анда әдәби иҗат белән кызыксыну мәктәптә укыганда ук булган икән. Инша язса, бер дәфтәр тутырып яза торган булган ул, һәм бу эш аңа бик ошаган. Кыскасы, аның иҗади башлангычка нигез мәктәптә укыганда ук салынган. Шуңа күрә тәрҗемәче, ә аннары редакторның дубляж буенча урынбасары булу очраклы түгел. Ул тәрҗемә эше белән генә чикләнмәде, ә һәрвакыт мәкаләләр дә язды. Төрле темаларга материаллар әзерләде, бернәрсәгә дә битараф кала алмады, актуаль проблемалардан читләшмәде.

Әгәр дә безгә ашыгыч рәвештә берәр язма әзерләргә кирәк булса, ул безгә, хәбәрчеләргә, һәрчак ярдәмгә килә иде, материаллар язарга алына иде. Ә мин аның материалларын тәрҗемә итә идем.

Без ул вакытта бик озак сөйләштек. Һәм ул барлык хезмәттәшләре турында да җылы сүзләр генә әйтте. Үзе белән бу эштә беренче адымнарны бергәләп башлаганнар турында да, соңрак бергә эшләгән хезмәттәшләре турында да. Ул үз урынына лаеклы алмаш та тәрбияләгән, сабыр гына үзе белгәннең барысын да өйрәткән.

Аның характеры белән бәйле тагын бер нәрсәне яхшы хәтерлим. Редакция коллективында хезмәттәшләрне туган көннәр белән котлау традициясе бар. Туган көнендә ул һәрвакыт зур бәлеш пешереп алып килә һәм барыбызны да сыйлый иде. Шулай ук безнең үтенечебез буенча казлар турындагы шаян җыр башкара иде. Бу җырны аннан башка беркем дә шулкадәр күңелле һәм дәртле итеп башкара белмидер. Ул җырлаганда рәхәтләнеп көлә идек. Ул кешенең күңелен күтәрә белә иде.

Соңгы тапкыр аның белән быел май башында Питрәч мәчетендә очраштык, анда безне ифтарга чакырдылар. Кочаклашып күрештек. Күптән күрешкән, очрашып сөйләшкән юк иде. Яңалыклар турында сораштык, үткәннәрне искә төшердек. Олы оныгына унҗиде яшь тулуы, аның инде зур кыз булып үсеп җитүе турында куана-куана сөйләде. Дингә ничек килүе, аның өчен моның никадәр мөһим булуы турында да әйтте. Мин моңа гаҗәпләнмәдем. Ул, барлык эшләрен җиренә җиткереп, асылына төшенә торган кеше иде. Ул миннән: “Хәзер язасыңмы?” дип сорады. Мин башымны чайкадым: “Әлегә юк, нишләптер яза алмыйм”, дип җавап бирдем. Ул миңа: “Син яз”, – дип әйтте. Һәм менә миңа язарга туры килде…

Фәния Мингалиева, “Җәүһәр” ансамбле җитәкчесе

– Безнең “Җәүһәр” ансамбле 1996 елда оешты, Наҗия анда 1998 елдан бирле җырлады. Аның тавышы искиткеч моңлы һәм үзенчәлекле иде, ул бик матур итеп кубызда уйный торган иде. Халык җырларын бик яратып җырлады, һәрвакыт репертуар сайлауда катнашты, әйдә теге җырны җырлап карыйк, әйдә бусын өйрәник, дип тәкъдим итә иде. Чыгышларда катнашудан беркайчан да баш тартмады. Бездә “Ат юлда, кеше юлдашлыкта сынала” дигән әйтем бар. Коллектив белән бергә без меңләгән километр юл үттек. 2007 елдан 2012 елга кадәр ел саен Пенза өлкәсенең Урта Әләзән авылына Сабантуйга бара торган идек, 2009 елда Төмәндә булдык, Түгәрәк уен Бөтенроссия татар фольклоры фестивалендә катнаштык. Без кайда гына бармадык, кайда гына чыгыш ясамадык. Ул һәрвакыт ярдәмчел, изге күңелле булды. Аның белән эшләү бик җиңел, аралашу бик рәхәт иде. Без аны һәрвакыт җылы сүзләр, ихтирам белән искә алачакбыз.