“Гайбәт сатарга, кеше тормышына тыкшынырга яратмыйм”

Нәгыймә Хәбибулловна Шәле авылында туган.

- 18 яшем тулмаган килеш кияүгә чыктым, мине урладылар, - ди ул, моңа әһәмият бирмичә. – Ул чагында шулай кабул ителгән, күпләр кәләшләрен урлый торган булганнар, - дип аңлата ул безгә. Аның ире Ширияздан Камалиев Чыты авылыннан, ул инвалид була, шуңа күрә сугышка бармый, әмма тылда хезмәт куя. Үз вакытында ул бик белемле кеше булып санала һәм бухгалтер булып эшли. Нәкъ тә аның эше аркасында, гаиләсенә бер авылдан икенчесенә күчеп йөрергә туры килә дә инде. Шулай, алар бөтен районны йөреп чыгалар.

- Башта без Өчиле авылында яшәдек, бу авыл инде хәзер юкка чыкты, ул вакытта анда яшәүче барлык кешеләр күчеп киттеләр, без дә Әлбәденгә килеп чыктык, биредә мин кызым Санияне һәм улым Ришатны тудырдым, урыны оҗмахта булсын. Шуннан соң, Чытыга кайттык, анда Әлфия туды. Күпмедер вакыттан соң, Шириязданны Урта Дәүләтъяр авылына эшкә җибәрделәр, анда Галия һәм Равил туды. Бу авылда без унбер ел яшәдек, көнкүрешне җайга салдык, яхшы күршеләребез, дусларыбыз барлыкка килде. Ләкин безгә аннан китәргә туры килде, чөнки иремне Нептун авылына эшкә җибәрделәр, анда без егерме биш ел яшәдек. Кызларым Ленино-Кокушкино авылында яшәделәр, ирем үлгәннән соң, мин дә бирегә килдем, - ди ул.

Яшенә карамастан, Нәгыймә Хәбибулловнаның хәтере бик яхшы, ул үткән елларда булган вакыйгаларны бүгенгедәй хәтерли. Безгә ул сугыш елларында үзенең ундүрт яшендә урман кискәнен сөйләде.

- Безнең авылдан урман кисәргә алты яшүсмер кыз барды. Мин ябык һәм кечкенә идем, бу сынауларны ничек үткәнмендер, белмим, - ди ул. Ә аннары шаяртып әйтеп куя: - Әйе, мин яшәүчән идем, мине берни дә алмады. Язгы ташу вакытында елгада баттым, бик озак ярдәм көттем, аңымны югалттым, мине коткаручылар да исән калачагыма инде ышанмаган булалар, әмма мин барыбер исән калдым. Бер тапкыр адаштым, көне буе таныш булмаган кырлар, урманнарда адашып йөрдем, әмма юл могҗизалы рәвештә мине туган авылыма алып чыкты, авариядән соң да исән калдым. Язмыш мине тормыш кадерен белер өчен сынагандыр, бәлки, - ди Нәгыймә апа.

“Озак яшәү серегез нинди?“ дигән сорауга ул: “Бары тик үз гомерем белән яшим”, дип җавап бирде.

- Гайбәт сатарга яратмыйм, һәм беркемне дә гаепләмим. Һәркемнең үз тормышы, аңа тыкшынырга кирәкми, - ди ул.

Нәгыймә апа көләч йөзле, изге күңелле кеше, үзе турында да юмор белән сөйли, шаяртырга ярата. Ә үзенең  тырыш, хезмәт сөючәнлеге белән  әле дә оныкларын сокландыра. Ул бакчада эшли,  йорт хуҗалыгын алып бара,  якыннары, туганнары һәм  күршеләре белән тату яши, кыскасы ул  һәр туган көнгә шатланып яши.

Аны юбилее белән  район  халыкны социаль яклау бүлеге башлыгы Рәшидә Сәхәбиева, район ветераннар  советы рәисе Эльгиза Фәйзуллина котлады һәм Россия Президенты исеменнән котлау открыткасы һәм район башлыгыннан бүләк тапшырдылар.