“Без җырлый-җырлый эшли идек”

Төзүчеләр арасында малярлар дип аталып йөртелүче һөнәр ияләре дә бар. Яңа төзелгән биналарда соңгы бизәу эшләрен нәкъ менә алар башкаралар.
Мөршидә Зарипова ярты гомерен яраткан эшенә багышлаган. Ул бездә генә түгел, башка районнардагы биналар, объектлар төзелешендә дә катнашкан. Ә бит ул төзүче булырга уйламаган да булган. Шәле урта мәктәбен тәмамлаганнан соң, ул механизаторлык белгечлегенә укырга кергән.
- Безнең төркемдә утыз егет һәм мин укыдым, - дип исенә төшерә Мөршидә, - безнең нәселдә механизаторлар булмаган, әти-әни колхозда эшләде. Без гаиләдә алты бала үстек, мин икенче бала, иң кечесе малай иде.
Минем механизатор буласым килде, трактор йөртергә теләдем. Ул вакытта күрше Хатирә апа Илалова трактор йөртә иде, миңа да бу эш ошады.
Трактор йөртү таныклыгы алганнан соң, колхозга эшкә урнаштым, миңа Т-16 тракторын бирделәр, минем төп эш ындыр табагында һәм төзелештә булды. Ындыр табагына ашлык ташыган булсам, төзелештә төзелеш материаллары ташыдым. Бервакыт минем турында "Социалистик Татарстан" газетасында материал басылганын хәтерлим, шуннан соң, мин илнең төрле почмакларыннан хатлар ала башладым.
Мин бәхетле идем, әмма бу хәлне үзгәртергә вакыт җитте, мин трактор йөртү - хатын-кыз эше түгел дип уйлый башладым, һәм дус кызларым белән бергә Казанга киттем.
Анда үз мәхәббәтемне очраттым, 1984 елда Күн егете Мансурга кияүгә чыктым һәм без авылга күчтек. Тормыш иптәшем механизатор булып эшләде, мин үзем ремонт-төзелеш участогы оешмасына эшкә урнаштым. Коллектив мине яхшы каршы алды, шул рәвешле, минем төзүче буларак эш көннәрем башланды. Минем беренче остазым мәрхүмә Фирая Таһирова иде, ул миңа бик күп тәҗрибә бирде, моның өчен мин аңа бик рәхмәтле. Ул мине күп нәрсәгә өйрәтте, беренче карашка, буяу эше авыр түгел кебек. Юк икән, бу эш буяу сайлаудан башлап тулы әзерлеккә кадәр дәвам итә.
Без җырлый-җырлый эшләдек, бәлки шуңа да эшләребез матур килеп чыккандыр. Соңрак мин инде үзем бригадир һәм остаз булдым. Күп кенә яхшы кешеләр очратканыма һәм гомеремне яраткан эшемә багышлавыма бик тә шатмын. 2004 елда безнең оешма ябылгач, СМУга күчтек һәм эшебезне шунда дәвам иттек.
Мөршидә Исмәгыйловна инде бишенче ел лаеклы ялда, шуңа да карамастан, ул эшләвен дәвам итә, кирәк булганда, әлеге тәҗрибәле белгечкә буген дә мөрәҗәгать итәләр. Ул урманчылыкта да эшләргә өлгерә, питомникта үсентеләр турында да кайгырта. Хуҗалык алып барырга һәм оныгы Азалинаны карарга ярата.
- Мин үз тормышымнан канәгать, ул кызыклы вакыйгаларга бай булды, хезмәтем өчен бик күп бүләкләргә дә лаек булдым. Безнең бәйрәмнәр саен бүләкләр биргән һәм безнең турында онытмаган җитәкчелеккә мин бик рәхмәтле, - диде ул.