Күңел хисләрем шигырьләремдә

Дәва була авылым һавасы

Әйбәт яшим, тик шулай да
Тартып тора авылым һавасы,
Анда кайткач, бераз борчылсам да,
Йөрәккә сизелә аның дәвасы.
Авыл кешесе белән күрешсәң дә,
Аякларга җиңел атларга,
Авырлыклар юкка чыккан кебек,
Күңел башка андый чакларда.
Без бит авыл балалары,
Чирәмдә тәгәрәп үскән;
Күңел сизә – туган нигез
Безне сагынып көткән.

Әй, язмыш, язмыш

Салмак кына итеп җилләр исә,
Күл буенда чайкала камыш.
Матур гына итеп яшәгәндә,
Килде безгә бик авыр язмыш.
Язмыш сынавына Аннага да
Көч табып сыгылмаска,
Ходай безгә көч бирсә иде
Түзәргә, сыгылмаска.
Очрамасаң язмыш, ни булган соң
Йөрсәң гел буш яланнан?
Нигә аердың соң, ачы язмыш,
Яшәми дә калган баламнан?!
Йөрәгемә авыр булган чакта,
Барлап йөрим кайчак яланны,
Бер югалгач, күпме эзләсәң дә
Табып булмый газиз балаңны.
Әй, язмышым нигә ашыктың соң?
Белмәдеңме авыр буласын,
Аннаның да яшь йөрәккәеннән
Сыкрап-сыкрап каннар тамасын?!
Йөрәге янасын. Әй, язмыш, язмыш.
Гомерләр узар, балалар үсәр,
Авыр булса да, йөрәк гел түзәр,
Әй, язмыш, язмыш, өметне өздең,
Ачы яшь белән капланды күзләр.

Рәнҗемәсен кешеләр

Йөрәгемне телгәлидер
Гомернең үтүләре,
Дәва булыр якыннардан,
Бер сүз ишетүләре.
Уйламыйсың, тырышасың,
Көч барда беләкләрдә,
Бер кәлимә сүз җитә бит
Яралы йөрәкләргә.
Дөньялар бит бик тә матур,
Яшәсәң гел яратып.
Гомерләр узып баралар –
Аерылырбыз бервакыт.